Αποπληθωρισμός ή Υπερπληθωρισμός;

Καθώς η βαπτισθείσα ως πιστωτική (ενώ πρόκειται περί συστημικής) κρίση βαθαίνει και ο φόβος και ο πεσιμισμός αυξάνουν, τα 2 οδυνηρά σενάρια του οικονομικού μέλλοντος, αποτελούν πλέον το… λεμόνι της έριδας, αναμεταξύ των αναλυτών – με ή χωρίς εισαγωγικά.

Ομιλώ για τους περί ων το θέμα, Αποπληθωρισμό (Deflation) και Υπερπληθωρισμό (Hyper-inflation).

O αποπληθωρισμός, στον οποίο αναφέρονται προηγούμενες παραθέσεις της ενότητας, είναι εν ολίγοις η απαξίωση κάθε αγαθού πλην του χρήματος. Τα προαιώνια λάφυρα της υπερκατανάλωσης και της υπερτίμησης, όπως ακίνητα, ΙΧ, συλλεκτικά, κλπ. γνωρίζουν πρωτοφανή απομείωση της αξίας τους, η οποία τις περισσότερες φορές υποπλαπλασιάζεται σε τιμές κάτω του μισού. Ό,τι κάνει 10, κοστίζει πλέον 5 και βγάλε.

Αιτία της απαξίωσης δεν είναι το λαϊκίστικο «ο κόσμος δεν έχει να φάει» (το οποίο αποτελεί σύμπτωμα και εμφανίζεται ως συνέπεια του αποπληθωρισμού) αλλά, η πλημμυρίδα χάρτινου και ηλεκτρονικού χρήματος την οποία ανεξέλεγκτα πατρόναραν ιδιώτες (τραπεζίτες) και διεφθαρμένοι ή άσχετοι εξουσιαστές (οι εκάστοτε).

Η υπερπαραγωγή χρήματος από ιδιώτες στους οποίους η εξουσία έχει εκχωρηθεί εμμέσως ή αμέσως, οδήγησε σε πληθωρισμό του κυκλοφορούντος μέσου συναλλαγών και ως γνωστόν και νομίζω εύκολα κατανοητό, ό,τι κυκλοφορεί σε αφθονία χάνει την αξία του.Πέραν όμως των περιουσιακών αντικειμένων, σε αποπληθωριστικές περιόδους τα λοιπά αγαθά γνωρίζουν και αυτά πρωτοφανή μείωση της αποτίμησης τους.Το δανεικό χρήμα εκλείπει.  Το βασικό στοιχείο του οικοδομήματος, της οικονομικής αρένας στην οποία παλεύουμε, δεν υπάρχει.

Θυμίζω ότι το Κολοσσαίο, έμεινε θρυλικό «ως το κέντρο των αιμοχαρών θεαμάτων που απολάμβανε η ρωμαϊκή αυλή στην εποχή της παρακμής της». Καλώς ή κακώς είμαστε οι μονομάχοι αυτής της συστημικής κρίσης.

Ο αποπληθωρισμός συνιστά μια μακρά περίοδο απαισιοδοξίας και έλλειψης πίστης και διάθεσης για ρίσκο. Είναι μια περίοδος όπου το Sentiment, το κοινό αίσθημα είναι αρνητικό. Συμπαρασύρει όλες τις λοιπές εκδηλώσεις του ανθρώπου, από το πως εκφράζεται, πως ψυχαγωγείται, χαρακτηρίζεται από την περιχαράκωση του στον εαυτό του ή στα στενά όρια μια ομάδας, μιας κοινωνίας, ενός έθνους. Προβάλλει τα αμυντικά ανθρώπινα χαρακτηριστικά επιβίωσης, τα οποία είναι ζωώδη και πολλές φορές βίαια. Σε αυτές τις περιόδους, οι συγκρούσεις είναι αναπόφευκτες και οι συμμαχίες δυσεύρετες. Η κακοπιστία κυριαρχεί.

Homo homini lupus.

Στην περίοδο του αποπληθωρισμού κυριαρχεί η «αποδόμηση». Γκρεμίζεται το παλιό και ό,τι ήθελε προκύψει. Ο αποπληθωρισμός δεν αντιμετωπίζεται παρά μόνο μέσω του φυσικού νόμου. Όπως και με μια μεγάλη πυρκαγιά, πλημμύρα, ηφαιστειακή έκρηξη ή σεισμό, ο άνθρωπος δύναται μόνο ΕΚ ΤΩΝ ΥΣΤΕΡΩΝ να πράξει ή ΠΡΟΛΗΠΤΙΚΑ. (όπως είχε πει και ο Ludwig von Mises, διακεκριμένος οικονομολόγος της αυστριακής σχολής). Και όπως στις φυσικές καταστροφές, έτσι και εδώ, ο άνθρωπος παλεύει έντονα στην αρχή μέχρι να αποκαρδιωθεί, αντιλαμβανόμενος τελικά την αδυναμία του ή αλλιώς, την παντοδυναμία αυτού που προσπαθεί να αντιμετωπίσει.

Του τέρατος που δημιούργησαν οι πρόγονοι του και φυσικά ο ίδιος.

Για να εισέλθουμε σε μια τέτοια περίοδο επισήμως, θα πρέπει αντικειμενικά και  πρακτικά, τα κράτη να μην μπορούν να αντιμετωπίσουν τα φαινόμενα, με κανένα μέσο. Θα πρέπει να υπάρξει πλήρης αναγνώριση αυτής της αδυναμίας και να τεθεί πλέον ΩΜΑ στο τραπέζι η πραγματικότητα. Στοιχεία δηλαδή που στα χαρτιά και στους αριθμούς έχουν ήδη συμβεί – και αναφερθεί:

 Ότι πολλά κράτη είναι ήδη χρεοκοπημένα, ότι το Τραπεζικό σύστημα είναι το βαρίδι που βουλιάζει όλους αυτούς που τάχα θα το σώσουν ή θα σωθούν, ότι το σύστημα αυτό είναι αδιέξοδο και η λύση δεν είναι εφικτή στο πλαίσιο «ζωής» αυτού του συστήματος. Χρειάζεται ΑΛΛΟ σύστημα.

Όμως, το sentiment, προερχόμενο από την όξυνση των κερδοσκοπικών ενστίκτων (της μανίας) δεκαετιών, εμποδίζει ακόμα και τώρα την αντικειμενική κρίση, τον ρεαλισμό. Η ΕΛΠΙΔΑ, συμμαχεί με αυτήν την ψευδαίσθηση και οδηγεί τους ανθρώπους σε παραδοχές του τύπου «δεν θα συμβεί, δεν συμφέρει, δεν είναι δυνατόν, κάτι θα γίνει».

Σε όλες τις φυσικές καταστροφές, η τάση του ανθρώπου για πίστη στον από μηχανής Θεό, κορυφώνεται. Έτσι κάπως βυθίστηκε ο Τιτανικός στο παρθενικό του ταξίδι.

Για μια ακόμη φορά, η ιστορία ίσως επαναλαμβάνεται. Και η ανθρώπινη μοίρα το ίδιο.

Στο πλαίσιο αυτό, η ανθρωπότητα αυτήν τη στιγμή εναλλακτικά αντιμετωπίζει ως πιθανό το ενδεχόμενο του Υπερπληθωρισμού. Το σενάριο αυτό παλεύουν οι Τραπεζίτες του κόσμου. Θυμίζω ότι η Ε.Ε. ιδρύθηκε με σκοπό τη νομισματική σταθερότητα. Η FED το ίδιο. Ο όρος «νομισματική σταθερότητα» είναι κενό γράμμα, πουκάμισο αδειανό, χωρίς έναν ελεγχόμενο και χαμηλό πληθωρισμό. Η ΕΕ ορίζει ως τέτοιο το επίπεδο του 2%.

Αυτοί οι σταθεροποιητές, λοιπόν, τώρα παλεύουν τάχα, για τον «υπερπληθωρισμό» ως (μόνη) εναλλακτική λύση…

Θυμίζω ότι οι Κεντρικές Τράπεζες, αφήρεσαν την εξουσία που είχαν τα κράτη επί του χρήματος (και έτσι αυτο-δημιουργήθηκαν) με το πρόσχημα «τα χρήματα στους Τραπεζίτες, που είναι τεχνοκράτες, ξέρουν και μπορούν». Μόνο, βέβαια, που ΟΛΕΣ οι νομισματικές ή άλλες κρίσεις, προ της καθιέρωσης των Κεντρικών Τραπεζών, ήταν προϊόντα ΧΕΙΡΑΓΩΓΗΣΗΣ εκ μέρους των μεγάλων «τζακιών», τα οποία έτσι ήθελαν να αποκτήσουν (εκβιαστικά και ετσιθελικά) την εξουσία που τελικά απέκτησαν.

Δημιουργώντας πανικούς και εμφανιζόμενοι ως σωτήρες.Κρατήστε αυτήν τη φράση. Να ξέρετε ότι είναι ο μόνος ασφαλής τρόπος να σας επιβληθεί και να αποδεχτείτε το οτιδήποτε.

Στον υπερπληθωρισμό το χρήμα είναι πλέον ανεξέλεγκτο. Χάνει εντελώς την αξία του. Και έτσι ακριβώς «απαξιώνονται» τα πάντα. Ο υπερπληθωρισμός οδηγεί πάντα σε εκρηκτικές νομισματικές κρίσεις. Σε κατάρρευση πολλές φορές των νομισματικών συστημάτων. Στην παρούσα φάση, το παγκόσμιο αποθεματικό νόμισμα είναι το δολάριο.

Θυμίζω την προτροπή του Bill Gross, για την έξοδο από τέτοιες κρίσεις: «Inflate – Devalue – Tax».

Ο Bill Gross είναι ο μεγαλύτερος διαχειριστής ομολόγων στις ΗΠΑ. Κουρτινάτος, να το πω. Από πίσω. Εννοεί: (Αν) Καταχρεώσατε το σύμπαν (και αφού) απαξιώστε το νόμισμα (με υπερπαραγωγή χρήματος) και (συνεπώς) έτσι και τα χρέη. Έπειτα, επανέλθετε στην προτέρα κατάσταση μαζεύοντας χρήματα από τους φορολογούμενους, σαν την Κοκκινοσκουφίτσα που μαζεύει μαργαρίτες. Προσπαθήστε να καταλάβετε τον συλλογισμό.

Στο περιβάλλον του υπερπληθωρισμού, η Κεντρική Τράπεζα έχει ένα σοβαρό πρόβλημα. Αφού το χρήμα  οι τράπεζες το δημιουργούν δανείζοντας και αφού πλέον οι «καταναλωτές» δεν προσφεύγουν στον δανεισμό αλλά ούτε και οι τράπεζες προθυμοποιούνται να δανείσουν (sentiment: φόβος, σε αντίθεση με την ευφορία σε οικονομικές εκρήξεις, όλα παραισθήσεις τίποτα υλικό, εξ ου και «χαρτινο σύστημα» house of cards), τότε πως θα κυκλοφορήσει το νέο χρήμα, πως θα τονωθεί «η ανάπτυξη», πως θα φουσκώσει πάλι το μπαλόνι; (ΠΡΟΣΟΧΗ:αυτή είναι η παγκόσμια πολιτική, αυτήν τη στιγμή. Πως θα ξαναφουσκώσει το – παραφουσκωμένο ήδη -μπαλόνι. Σάματις και αν ξαναφουσκώσει δεν θα σκάσει στο μέλλον. Ιλαροτραγωδία – και ελπίδα, «δεν θα συμβεί, δεν συμφέρει, δεν είναι δυνατόν, κάτι θα γίνει»…).

Η λύση φαίνεται να είναι η εξής: οι Κεντρικές τράπεζες θα ζητήσουν να χρηματοδοτήσουν το Χρέος. Θα ζητήσουν να αναλάβουν ουσιαστικά οι ίδιες το Δημόσιο Χρέος και να τυπώσουν όσο χρήμα χρειάζεται για αυτό. Το χρήμα αυτό θα «εισέλθει» στην αγορά μέσω των πιστωτών, αυτούς δηλ. στους οποίους τα κράτη χρωστάνε. Νέο χρήμα, πλαγίως.

Και ρωτώ: ΑΥΤΟ δεν ήταν ο ρόλος του κράτους προτού οι Τραπεζίτες αναλάβουν τα ηνία και μας φέρουν ως εδώ;  ΑΥΤΗ δεν ήταν κάποτε κρατική εξουσία; Αν – με πρόσχημα την «διάσωση» του Τιτανικού – οι Κεντρ. Τράπεζες αναλάβουν την διαχείριση του Δημόσιου Χρέος, τι θα γίνει με τα κράτη;

Ποιος ο ρόλος τους, ποια η αιτία ύπαρξης τους;

Αγαπητοί φίλοι. Διαβάστε καλά και προσπαθήστε να αντιληφθείτε πλήρως τα εννοούμενα. Ξαναγράφω: χρηματοπιστωτικοί πανικοί επέβαλαν τα ιδρύματα αυτά, την εκχώρηση των κυριαρχικών ΜΑΣ (ως κοινωνίες) εξουσιών σε αυτούς και τώρα, ουσιαστικά βαίνουμε προς την πλήρη ιδιωτικοποίηση της θεσμικής έννοιας του κράτους.

Προς την απόλυτη ολιγαρχία και ελιτοκρατία. Ακόμη μια φορά, «για να σωθούμε».

Παραθέτω μέχρι στιγμής την πραγματικότητα στο μοναδικό ένα διάγραμμα, το οποίο θα αρκούσε από μόνο του για να τα πει σχεδόν όλα.

Εδώ φαίνεται το ποσοστό αύξησης του κυκλοφορούντος χρήματος (το γνωστό Μ3). Η προσπάθεια να μείνουν στη ζωή οι φουσκωτοί. Πέρυσι ξεπέρασε το ρεκόρ αύξησης επί Νίξον (16,3%). Όπως βλέπετε το χρήμα που κυκλοφορεί στις ΗΠΑ, μειώνεται, λιγοστεύει.  Οι φουσκωτοί ηττώνται. Αυτή η υγιής αντίδραση, δυστυχώς επιφέρει, λόγω της προϋφιστάμενης σχιζοφρένειας, όλα τα δεινά που βιώνουμε σήμερα. Η FED θα προσπαθήσει να εκτινάξει πάλι τον δείκτη. Θα προσπαθήσει να δώσει και άλλη ηρωίνη στον παραπληγικό ηρωινομανή, εμάς. Για να μας σώσει. Αν τα καταφέρει, ο αποπληθωρισμός μπορεί να μετατραπεί σε υπερπληθωρισμό, με ό,τι αυτό συνεπάγεται. Αν όχι, ο θάνατος του τραπεζικού συστήματος όπως σήμερα ή χτες, το γνωρίσαμε, είναι μάλλον δεδομένος.

 

 

Διότι πράγματι, δεν είμαστε στο νέο 1929. Είμαστε σε κάτι ακόμα χειρότερο.

Ο καθηγητής του Stern Nouriel Roubini, (o κ. «Μαυρος κι Άραχλος») δήλωσε στο CNBC ότι η κατάρρευση αποφεύχθηκε προσωρινά αλλά ότι η οικονομία θα υποστεί «θάνατο με χιλιάδες κοψίματα». Και φυσικά ότι τα περισσότερα «ιδρύματα» στις ΗΠΑ, είναι  ήδη μετά το τέλος, «αναξιόχρεα» (insolvent). Φυσικά «Mr. Doom» και λοιδωρούμενος ήταν κάθε Roubini τα προηγούμενα χρόνια. Θεοί αυτοί που έλεγαν «ο Dow 100.000 κλπ».  Αυτό είναι το sentiment, και αυτό που εννοεί ο Roubini είναι ότι οι οικ. δείκτες δεν καταρρέουν όπως καμιά φορά οι αγορές, κάποτε θα υπάρξει και μια αναπήδηση (bounce) μια μικρής ζωής ανασκούμπωση. Ίσως λίαν προσεχώς. Στο μετά αναφέρεται. 

Από αυτό λοιπόν το μαύρο και άραχλο, κάτι νέο θα γεννηθεί, ένας καινούργιος κόσμος. Θα είναι η μία και μοναδική μας ευκαρία για ουσιαστική αλλαγή. Ας ελπίσουμε να τον ζήσουμε και να τον διαμορφώσουμε όπως τον θέλουμε. Αν και μεταξύ μας, αυτό τελικά υπήρξε μια διαχρονική ουτοπία.

Καλώς ήρθατε στο νέο site.

 υγ. «Σας σιχαινόμαστε αλλά θα συνεχίζουμε να αγοράζουμε ομόλογα σας» είπε επί λεξει  ο Luo Ping, διευθύνων σύμβουλος της Εποπτικής Επιτροπής Τραπεζών της Κίνας. “We hate you guys. Once you start issuing $1 trillion-$2 trillion [$1,000bn-$2,000bn] …we know the dollar is going to depreciate, so we hate you guys but there is nothing much we can do.”

Χαιρετίσματα στην εξουσία.