Προ ολίγων μηνών, το πετρέλαιο έπλεε σε τιμές κοντά στα $150. Τότε υποστηριζόταν ότι
α. Η παραγωγή φθίνει, ο ΟΠΕΚ κατά βούληση ανεβοκατεβάζει την παραγωγή. Πρώτον, η παραγωγή βαίνει αυξανόμενη, δεύτερον οι πλην ΟΠΕΚ χώρες έχουν την μερίδα του λέοντος στην παραγωγή και θα συνεχίσουν να την έχουν
β. Το πετρέλαιο τελειώνει, τα αποθέματα στερεύουν. Αντιθέτως, ω! της εκπλήξεως, τα αποθέματα αυξάνονται
γ. Ο κόσμος υπερκαταναλώνει πετρέλαιο, υπερκαταναλώνει ενέργεια. Στην πραγματικότητα, μαθαίνει να την χρησιμοποιεί ΠΟΛΥ καλύτερα
Επίσης δείτε την αύξηση της κατανάλωσης και την προβολή της στο μέλλον
…δείτε και την ποσοστιαία μεταβολή στην κατανάλωση, σχεδόν 10% μεταξύ 2001 – 2007
Τα στοιχεία από The Energy Information Administration.
Και γιατί μέσα σε 4 μήνες βρέθηκαν να χάνουν το 65% της αξίας τους;
Μήπως έχει να κάνει ότι η πραγματικότητα με την «πραγματικότητα» είναι άλλο πράγμα;
Σχεδόν ό,τι πλασάρεται ως δικαιολογία ΠΟΤΕ δεν υπήρξε. Δεν είναι θλιβερό;
Αυτή η διαπλοκή που πλέον εξισώνει τα ιδιωτικά συμφέροντα με το κράτος, επισημάνθηκε και στην παράθεση για το lobbying, της 3ης Νοεμβρίου. Money swears…
Ο νόμος αυτός καταργηθηκε λοιπόν το 1999, επί Clinton, με το νόμο Gramm-Leach-Bliley Act.
Συγχωνευόμενες πχ με «επενδυτικές εταιρείες» ή δημιουργώντας παραρτήματα στο εξωτερικό, όπου επιτρεπόταν η «διαπλοκή» των λειτουργιών. Πόσοι ξέρουν ότι η Citigroup ήταν παράνομο δημιούργημα το οποίο νομιμοποιήθηκε με αυτόν το νόμο; Οταν η Citibank συγχωνεύθηκε με το Traveller’s Group μια ασφαλιστική οντότητα ενώ απαγορευόταν ρητά.
Οι τράπεζες ανέκαθεν ήθελαν να ελέγχουν κάθε οικονομική δραστηριότητα. Από την στιγμή που οι Κεντρικές τράπεζες ανοιγόκλειναν τα φώτα κατά το δοκούν, με αυξομειώσεις επιτοκίων και «νομισματικά μέτρα», κλπ όπως έχουμε ξαναπει, κάποιοι ήθελαν να βασιλεύουν και στο φως και στο σκοτάδι. Πουλώντας χρηματοοικονομικά προϊόντα στις καλές περιόδους και μαζεύοντας καταθέσεις, στις κακές. Έτσι δημιουργήθηκαν οι λεγόμενες Financials.
Απλά, με τις διπλάσιες χορηγίες, ΕΠΙΣΗΜΩΣ. Φανταστείτε ανεπισήμως…
Όπως φαίνεται στο 1ο πινακάκι τα Yes ήταν σε χρυσό κουταλάκι του γλυκού.
Και επειδή η ιστορία επαναλαμβάνεται, φέτος οι ψηφίσαντες ΝΑΙ στο Αμερικάνικο Bailout των $700 δις – θυμάστε στην αρχή ήταν ΟΧΙ, αλλά σε μια εβδομάδα το σκέφτηκαν ξανά – πήραν κάτι παραπάνω από τα κακά παιδιά. Ένα 50%.
α. κάποιοι παίζουν παιχνίδια στις πλάτες κάποιων άλλων και όλα τα άλλα που ακούμε και λέμε είναι κουρτίνες του Χυτήρογλου σε χρώμα εμπριμέ
β. νόμοι, κανονισμοί και διατάγματα, είναι για σαϊτες – εδώ βέβαια ο Πρόεδρος Bush είχε πει ότι το Σύνταγμα είναι ένα παλιόχαρτο , τι να ψάχνουμε…
γ. κι εσύ όμως φίλε αναγνώστη θα είσαι ακόμα και μετά από αυτά (και άλλα πόσα;), πεπεισμένος ότι κάτι άλλο συμβαίνει – θα αρκούν περίπου 15 λεπτά τηλεόρασης ή μια γυροβολιά στο περίπτερο της γειτονιάς σου, διαβάζοντας τα «οκτάστηλα» για την «κρίση».
Εγώ λέω, τι άλλες ενδείξεις να χρειάζονται ότι ο πραγματικός φταίχτης είμαι εγώ; Εμείς. «Οι άλλοι». Όχι «αυτοί». Αυτό μόνο αν συνειδητοποιούσαμε. Το δάκτυλο σ’ εμάς να το στρέψουμε.
Διότι εδώ η FED αρνείται να πει που έχουν πάει $2 τρις δολλάρια που έχει αμολήσει για να σώσει τους «Αμερικανούς πολίτες». Τα χει δώσει δηλ. στις Τράπεζες. Σε ποιές; Πόσες; Πόσα; Αρνείται και κανείς δεν κουνιέται. Ξέρετε, με $2 τρις δολλάρια στον κόσμο των 6 δις ανθρώπων, που οι μισοί ζουν με $1 την ημέρα, αν τους τα δίναμε θα ζούσαν για 3 χρόνια τσάμπα. Και θα ξέραμε – σίγουρα σας λέω – και που πάνε και τι θα τα κάνουν και πως θα τα ξοδέψουν και ποιοι τα έχουν. Αλλά επειδή δεν μιλάμε για 3 δις ανθρώπους αλλά για καμιά 50-αριά εκλεκτούς παγκόσμια, τότε ας το βουλώσουμε.
Για να δείτε όμως τι είναι το sentiment, τώρα το Bloomberg, ό,τι πιο Mainstream, καταθέτει αγωγή κατά της FED ζητώντας πληροφόρηση.
Θα έρθουν και άλλα τέτοια. Πολλά. Ειδικά όσο ο χρόνος θα περνάει και ο κόσμος θα βλέπει ότι δεν είναι μια απλή «κρίση». Ή μαλλον είναι. Η κρίση της ζωής του. Τα λοιπά θα γίνουν σχεδόν «μόνα τους».
