«…μου τα πες με το πρώτο σου το γάλα»

Τράπεζες - "Οίκοι"

«…να σας παραπέμψω σε μια ομιλία του «Ελικοπτερά» Ben Bernanke εν έτει 2002, όταν ο πραγματικός κίνδυνος του Deflation, ήδη υπήρχε στις ΗΠΑ και ο Ben ήταν ακόμη ένας απλός οικονομολόγος.

Στην περίφημη αυτή ομιλία, ο Ben καταρχάς λέει ότι το Deflation είναι κάτι που «καλύτερα να το αποφύγεις παρά να το γιατρέψεις». Δεν το θέλει ούτε ο – τραπεζικός – διάβολος. Προκειται για μια ταχεία απαξίωση (μείωση) των τιμών. Λέει ότι σε περίπτωση που έρθει (ήταν ήδη παρόν), «πράγμα απίθανο για το μέλλον των ΗΠΑ» (ουδέν σχόλιο) τότε η FED είναι έτοιμη να χρησιμοποιήσει ΟΠΟΙΟ μέσο ή ΕΡΓΑΛΕΙΟ είναι διαθέσιμο.

Από το να επέμβει ευθέως στις «ανοικτές» αγορές, να καπελώσει τις αγορές ομολόγων, να βάλει πλαφόν στα ομόλογα, να δανείσει άτοκα, να φτάσει το επιτόκιο της στο 0%, να αγοράσει μετοχές, κλπ κλπ. Να κάνει τα ΠΑΝΤΑ. Τι πρόβλημα να’χει. Όσα λεφτά χρειάζονται, τυπώνουν. Flat currency.

Παύση: Για ποιο λόγο να «κάνει τα πάντα;». Για να μας σώσει; Να διατηρήσει την παγκόσμια ευημερία μας; Να πάμε τον κόσμο μπροστά;

Επίσης: Η FED ΕΙΝΑΙ ΙΔΙΩΤΙΚΗ ΕΝΩΣΗ ΤΡΑΠΕΖΩΝ. ΠΩΣ ΝΟΜΙΜΟΠΟΙΕΙΤΑΙ Η FED ΝΑ ΚΑΝΕΙ Ο,ΤΙ ΠΡΟΑΝΗΓΓΕΙΛΕ Ο BEN TOTE; ΣΕ ΤΙ ΝΟΜΟΥΣ ΥΠΑΚΟΥΕΙ; ΠΟΥ ΕΙΝΑΙ ΤΟ ΚΡΑΤΟΣ ΚΑΙ ΟΙ ΕΚΛΕΓΜΕΝΟΙ ΗΓΕΤΕΣ ΤΟΥ; ΑΝ Ο ΔΙΟΡΙΣΜΕΝΟΣ ΠΡΟΕΔΡΟΣ ΜΙΑΣ ΙΔΙΩΤΙΚΗΣ ΕΝΩΣΗΣ ΜΕΓΑΛΟΣΥΜΦΕΡΟΝΤΩΝ ΕΧΕΙ ΤΟΣΕΣ ΑΡΜΟΔΙΟΤΗΤΕΣ ΟΣΕΣ ΔΕΝ ΕΧΕΙ ΟΥΤΕ Ο ΠΡΟΕΔΡΟΣ ΟΥΤΕ Ο ΥΠΟΥΡΓΟΣ ΟΙΚΟΝΟΜΙΚΩΝ, ΤΟΤΕ…

«ΠΟΙΟΣ ΚΥΒΕΡΝΑ ΑΥΤΟΝ ΤΟΝ ΚΟΣΜΟ;»

Από τον Επίκουρο της 18ης Οκτωβρίου.

Και συνεχίζαμε:

«Ο Ben δεν σταμάτησε εκεί, ξετυλίγοντας το ανατριχιαστικό κουβάρι των παρεμβάσεων στις οποίες «ενδεχομένως» θα μπορούσε η FED να προβεί. Βάσισε όλη την επιχειρηματολογία του στο εξής:

 

«…(Στα πλαίσια) ενός επίπεδου νομισματικού συστήματος (flat money system) δηλαδή έγχαρτου (σ.σ. Paper assets δηλ. κονφετί), μια κυβέρνηση (στην πραγματικότητα μια κεντρική τράπεζα και άλλες υπηρεσίες) έχουν την δυνατότητα πάντα να δημιουργουν αυξανόμενη κατανάλωση και πληθωρισμό, ακόμα και εάν τα επιτόκια είναι στο μηδέν».
«under a fiat (that is, paper) money system, a government (in practice, the central bank in cooperation with other agencies) should always be able to generate increased nominal spending and inflation, even when the short-term nominal interest rate is at zero.»

 

Με απλά λόγια: Τυπώνουμε όσο χρήμα θέλουμε. Ακόμα και αν λόγω Deflation φτάσουμε τα επιτόκια στο 0%. Φουσκώνουμε όσο θέλουμε, όποτε θέλουμε. Πάμε παρακάτω.

Και συνεχίζει: «Η Αμερικάνικη Κυβέρνηση (σ.σ. πριν μας είπε ότι εννοεί «μια κεντρική τράπεζα και άλλες υπηρεσίες») έχει μια τεχνολογία που λέγεται εκδοτικές μηχανές, που της επιτρέπει να τυπώνει όσα δολάρια θέλει, χωρίς κόστος (…) Συμπεραίνουμε ότι μια αποφασισμένη κυβέρνηση μπορεί πάντα να δημιουργεί αυξανόμενη κατανάλωση και επομένως, πληθωρισμό. Φυσικά, η κυβέρνηση των ΗΠΑ δεν πρόκειται να τυπώσει χρήμα και να το μοιράσει όπου να’ ναι (αν και υπάρχουν πολιτικές γι’ αυτό). «Κανονικά», τα χρήματα εισάγονται στην οικονομία, μέσω των αγορών χρεογράφων από την FED.»

Με το σχόλιο πως οι τύποι είναι η δικτατορία του χρήματος και πως «αν θέλετε να δείτε τι συμβαίνει σήμερα και τι πρόκειται ακόμα να συμβεί, διαβάστε αυτήν την ομιλία. Και αναρωτηθείτε γιατι έβαλαν αυτόν τον άνθρωπο στην FED το 2005 και γιατί το 2006 σταμάτησαν να μας λένε τι χρήμα κυκλοφορεί, πόσο χρήμα σπρώχνουν. Και επίσης, για το πόσο «ξαφνικά» ήταν γι ‘αυτούς όλα όσα συμβαίνουν», έκλεινε τότε μέρος της παράθεσης.

Χτες η FED ανακοίνωσε πως ρίχνει το επιτόκιο στο 0,25% (σχεδόν στο μηδέν, όπως είχε προαναγγελθεί τότε). Πως πρόκειται να αγοράσει προβληματικά assets και μετοχές.

Τι τρελός κόσμος… Αυτοί οι άνθρωποι τυπώνουν τσάμπα χαρτούρα. «Χρήμα» την λέμε . Την χαρτούρα αυτή – το χρήμα – εσύ φίλε αναγνώστη την κερδίζεις ως ανταμοιβή των κόπων σου και με αντίδωρο την εργασία σου, τον χρόνο και την ψυχική σου υγεία. Αυτοί όμως δεν έχουν ανάγκη τέτοια. On/Off οι μηχανές. Οι μεν (FED) τυπώνουν χρήμα, οι δε (Κυβέρνηση) τυπώνει ομόλογα. Η μεν αγοράζει τα δε. Ανταλλάσουν χαρτάκια. Μετά η Κυβέρνηση, με το «ζεστό χρήμα» πληρώνει τα χρέη της και έπειτα για να πληρώσει τους τόκους ζητά φόρους. Και τέρμα τα χρέη. Δήθεν.

Αυτό το αλητήριο σύστημα χτες γιόρτασε μια νέα ακόμα επιτυχία. Την μείωση του επιτοκίου. Φτηνό και εύκολο χρήμα για όλους. Καταναλώστε και χρεωθείτε.

Έλεγε τότε (το 2002) ο Bernanke:

«A money-financed tax cut is essentially equivalent to Milton Friedman’s famous «helicopter drop» of money»

«μια μείωση της φορολογίας είναι αντίστοιχη με την διάσημη (φράση) του Milton Friedman, για την ρίψη χρημάτων με ελικόπτερο».

Τι εννοούσε με αυτό ο Ben;

Αναπαρήγαγε απλώς την φράση του Milton Friedman, Νομπελίστα oικονομολόγου της ‘ελεύθερης αγοράς’, τον οποίο ακολούθησαν με ευλάβεια η Θάτσερ, ο Ρίγκαν, ο Πινοσέτ…

Είχε πει λοιπόν ο Μίλτον ότι, «deflation can be fought against by «dropping money out of a helicopter». Ο αποπληθωρισμός, μπορεί να αντιμετωπιστεί ρίχνοντας χρήματα από ελικόπτερο…

To «helicopter drop» είναι άποψη, είναι θέση και είναι και στρατηγική. Ο Bernanke δεν μπορούσε να το πει έτσι χύμα, οπότε η ανάφορα του έγινε ‘πλαγίως’ και μάλιστα μιλώντας για μείωση φόρων (τάχαμου) και «όσοι κατάλαβαν».
Εξ άλλου η ομιλία του ήταν στην ένωση οικονομολόγων.» Σε μια ένωση υποψιαμένων.

Φίλοι,

Κάποιοι βρίσκουν ενδιαφέρουσες τις παραθέσεις μας. Το ζήτημα είναι, όμως, πως δεν έχει γίνει αντιληπτό ακόμα το τι ακριβώς συμβαίνει. Αν είχε, η χτεσινή μείωση των επιτοκίων θα έπρεπε να έχει σηκώσει θύελλα αντιδράσεων.
Διότι ουσιαστικά υποθάλπει μια μέγιστη απάτη, ένα σύστημα που έχει καταδυναστεύσει δισεκατομύρια ζωές ανθρώπων – οι περισσότεροι λόγοι έχουν παρατεθεί στο blog μας κατά καιρούς. Ο πιο βασικός όμως είναι ότι είναι αδιανόητο στο όνομα οποιουδήποτε ιδιωτικού – άρα μεμονωμένου – συμφέροντος να υποφέρει το σύνολο. Διότι το σύνολο στην πραγματικότητα άγεται και φέρεται από αυτές τις πολιτικές. Τις οποίες εν τέλει τις καθορίζουν άνθρωποι που ούτε λογοδοτούν στο σύνολο ούτε εκλέγονται από κανένα, παρά είναι υπηρέτες των συμφερόντων που τους διορίζουν ή τους παύουν. Είναι ο ορισμός της ολιγαρχίας. Οι λίγοι, μη αιρετοί καθορίζουν τις τύχες των άλλων, των πολλών.

Έναντι τούτων, κανένας αντίλογος, καμία αντιπαράθεση. Αντιθέτως, υπάρχει ενθάρρυνση και παρότρυνση σε κάθε τέτοια κίνηση. Έτσι, η μείωση των επιτοκίων (και άλλα παρόμοια μέτρα) εκλαμβάνεται ως «θετικό» μέτρο «τόνωσης της ρευστότητας της αγοράς και της οικονομίας» ενώ στην πραγματικότητα είναι μια προσπάθεια να επιβιώσουν οι ΙΔΙΟΙ οι αληθινά κρατούντες, όχι εσείς ή εγώ η οι άλλοι.
Πώς στ’ αλήθεια να πιστέψω – αφού δυστυχώς δεν είμαι όσο ηληθίος θα ήθέλαν να είμαι – ότι αυτοί οι άνθρωποι νοιάζονται για το σύνολο όταν επί δεκαετίες το μόνο για το οποίο μερίμνησαν ήταν η τσέπη τους, η εξουσία, η επιρροή και η καταστρατήγηση (έως εξεφτελισμός) κάθε έννοιας δικαίου, η ίντριγκα, η σπέκουλα, η ασυδοσία;

Πρέπει να καταλάβουμε ποιος είναι ο αντίπαλος. Και πρέπει να υπάρχει ξεκάθαρη επιχειρηματολογία. Βασικά: ΝΑ ΤΕΛΕΙΩΝΟΥΜΕ με αυτό το fractional reserve τραπεζικό σύστημα.
Να τελειώνουμε με την έκδοση του χρήματος από τους ιδιώτες-μεγαλοτραπεζίτες. Να τελειώνουμε με την υπερχρέωση των κρατών – άρα και των πολιτών/φορολογουμένων. Το χρήμα θα πρέπει να το εκδίδει και να το κυκλοφορεί το κράτος ΜΟΝΟ.
Τη νομισματική πολιτική να την καθορίζουν αιρετοί από τον «λαό» και όχι τυχάρπαστοι ή μαριονέτες. Οποιοσδήποτε ασχολείται με τα δημοσιονομικά με οποιαδήποτε ιδιότητα να μπορεί να ερευνηθεί άμεσα και χωρίς άλλη διατύπωση για το πόθεν έσχες του και κάθε προσώπου συνδεδεμένου με αυτόν, σύμφωνα με τους σχετικούς νόμους.

Έχουμε φτάσει σε εποχή που η οικονομική ελευθερία είναι η πρώτη και κυριαρχη αρχή.

Λάθος. Η συνταγματική ιεράρχηση των ατομικών δικαιωμάτων δεν φέρει την οικονομική ελευθερία πρώτη.

Πρώτη αρχή και πυρήνας όλων, είναι ο σεβασμός στην ανθρώπινη αξία. Τα Δυτικά Συντάγματα και οι Καταστατικοί Χάρτες και Διακηρύξεις βάσισαν την ύπαρξη τους σε μια κεντρική ιδέα: τον κοινωνικό ανθρωπισμό. Στο επίκεντρο το σύνολο, όχι το άτομο σε βάρος του συνόλου. Τα άτομα έχουν δικαίωμα στον αυτοπροσδιορισμό, στην αυτοδιάθεση, μόνο στον βαθμό που δεν βλάπτουν το σύνολο.

Είναι πολύ απλό και απόλυτα κατανοητό για τον καθένα.

Σήμερα το καρτέλ του πετρελαίου, μείωσε ιλιγγιωδώς την παραγωγή για να αυξήσει τις τιμές.
Πρόκειται για αμιγή (pura) χειραγώγηση των τιμών από μια οντότητα σε βάρος τους συνόλου.

Για να καταδείξω το μέγεθος της υποκρισίας, σύμφωνα με το άρθρο 82 της Συνθήκης της Ε.Ε. απαγορεύεται η κατάχρηση δεσπόζουσας (μονοπωλιακής) θέσης στην αγορά. Απλά ,τούτο σημαίνει ότι όποιος έχει μια σχετική δύναμη σε οποιαδήποτε αγορά, δεν μπορεί να την χρησιμοποιεί σε βάρος των άλλων ή του «καταναλωτικού κοινού». Δεν μπορεί να έχει και το μαχαίρι και το καρπούζι. Το σχολικό παράδειγμα αναφέρεται στην «χειραγώγηση των τιμών». Είναι δηλ. η πιο καθαρή μορφή παραβίασης και παρανομίας και θα έλεγα βασικός πυλώνας της Συνθήκης.
Όταν σε ένα από τα βασικότερα καταναλωτικά αγαθά υπάρχει χειραγώγηση (ή έστω απόπειρα χειραγώγησης) σε τέτοιο βαθμό και με τόσο ξερό και απροκάλυπτο τρόπο, για ποια Συνθήκη, ποιο Διεθνές Δίκαιο, ποια Ε.Ε. και ποια αξιοπιστία μιλάμε;

Όταν το 2004 είχε επιβληθεί (σωστά) στην Microsoft (μετά από 5ετή έρευνα!) το υψηλότερο πρόστιμο (€497 εκατ.) για «κατάχρηση δεσπόζουσας θέσης» (η απόφαση εδώ), πόσο μεγάλο πρόστιμο ή ποιο άλλο κυρωτικό μέτρο θα έπρεπε να επιβληθεί στον ΟΠΕΚ;

Πως λοιπόν νοείται εν τοις πράγμασιν αυτή η συνεχής υποδούλωση μας στο συμφέρον των ολίγων;

Πως δικαιολογείται η διαρκής αποδοχή αυτής της απαράδεκτης και σαθρής κατάστασης;

Και τέλος, πως και ο κόσμος δεν αντιδρά απέναντι σε αυτήν την υπέρτατη σκλαβιά;
Και γιατί μας κάνει εντύπωση όταν κάποιοι αντιδρούν;(Δεν αντιδρά κανείς υπερβολικά. Υπερβολική είναι η καταπάτηση των στοιχειωδών δικαιωμάτων και ελευθεριών μας. Της νοημοσύνης μας στο τέλος-τέλος.)

Θέστε τα ερωτήματα ο καθένας στον εαυτό του.

Όπως λέει και ο Αριστοτέλης στη Ρητορική, «έλευθερους άφηκε πάντας ο Θεός, ουδένα δούλο η φύσις πεποιηκε» .

Αφήστε μια απάντηση

Η ηλ. διεύθυνση σας δεν δημοσιεύεται. Τα υποχρεωτικά πεδία σημειώνονται με *