Todo es mentira, mentira la verdad (Μέρος 2ο – Οι Αφοσιωμένοι)

(Συνέχεια από το 1ο μέρος)

Επιτομή του 1ου μέρους υπήρξε η παραδοχή, ότι η ηθική κατάπτωση αποτέλεσε προπομπό της οικονομικής πραγματικότητας. Συνήθως, αν όχι πάντα, έτσι συμβαίνει. Η οικονομική δύναμη προκαλεί ακραίες εκδηλώσεις, της λεγόμενης «αλλαζονείας της εξουσίας». Η οποία πάντα μα πάντα, οδηγεί και οδηγείται από τον αμοραλισμό, την έκπτωση κάθε ηθικής αξίας. Και μιας, πάντοτε, υπάρχει ο λαμπρός «ηγέτης», ο «ταγός», το πρότυπο, στις ημέρες μας, στην εποχή μας, αυτές ήταν οι ΗΠΑ. Μετά από την κατάρρευση της ΕΣΣΔ, καταλάβαμε καλά, σε είκοσι μόλις χρόνια, τι θα πει «Αμερικάνικες Αξίες». Όπως καλά είχαμε καταλάβει τι ήταν ο Σταλινισμός, ο Φασισμός, η «Σοσιαλδημοκρατία» και άλλα απατηλά ιδεολογικά, τάχα, οχήματα, του περασμένου αιώνα. Όλα μα όλα, κατέληξαν στο ίδιο: έκπτωση των ηθών, άγρια εξουσιαστικά ένστικτα, καταπίεση, οικονομική δυσπραγία, χάος – και έπειτα αλλαγή.

Πώς, όμως, καλλιεργήθηκε η σημερινή εποχή;Ήδη από τα χρόνια του μεσοπολέμου (1941) ΗΠΑ και Μ. Βρετανία δημιούργησαν το Ατλαντικό Σύμφωνο (με την συμμετοχή μετέπειτα ΕΣΣΔ, Κίνας και άλλων 22 κρατών), με στόχο την δημιουργία ενός συστήματος κανόνων σε αντιπαραβολή με το διαρκές χάος που προηγήθηκε και τις οδυνηρές συγκρούσεις που κορυφώθηκαν με δύο Παγκόσμιους Πολέμους. Όχι πολύ μετά το τέλος του Β’ Παγκοσμίου Πολέμου, σε συνέχεια αυτών των προσπαθειών δημιουργήθηκαν τα Ηνωμένα Έθνη (ο γνωστός ΟΗΕ) με βασικές αρχές

• την ανάπτυξη διεθνούς δικαίου,
• την προστασία των ανθρωπίνων δικαιωμάτων,
• την αποφυγή πολεμικών διενέξεων και
• την προώθηση οικονομικοκοινωνικής προόδου με παράλληλη, μέσω της φιλελεύθερης οικονομίας, υιοθέτηση διεθνών εμπορικών κανόνων στο πλαίσιο των επενδύσεων και της πνευματικής ιδιοκτησίας.

Ακολούθησαν, μεταξύ άλλων, η Διακήρυξη των Ανθρωπίνων Δικαιωμάτων το 1948, το Διεθνές Νομισματικό Ταμείο, η Παγκόσμια Τράπεζα, ο Παγκόσμιος Οργανισμός Εμπορίου, η υπογραφή Διεθνών Συνθηκών για

• την Εξάλειψη όλων των Μορφών Διάκρισης σε βάρος των Γυναικών,
•  κατά της Γενοκτονίας,
• κατά των Βασανιστηρίων,
• για την Προστασία Όλων των Μεταναστών Εργαζομένων και των Μελών των Οικογενειών τους,
•  σωρεία Εμπορικών Συνθηκών, διεθνών (όπως η GATT, η NAFTA) και σε διμερές επίπεδο και φυσικά
•  οι – πιο – γνωστές Συμβάσεις, αυτές της Γενεύης (τέσσερις συνολικά), η τρίτη εκ των οποίων προστατεύει τους αιχμαλώτους πολέμου και για την οποία θα γίνει λόγος αργότερα.

Ο εμφανής λόγος δημιουργίας των ανωτέρω υπήρξε η προσπάθεια απεμπλοκής του κόσμου από την λογική και την πρακτική των αποτρόπαιων εγκλημάτων και της βαρβαρότητας των Ναζί, στο πλαίσιο μιας γενικότερης προστασίας του ατόμου, σαν οντότητα, με μια φράση «ο άνθρωπος σε πρώτο πλάνο».

Σε δεύτερο επίπεδο, υπήρξε η προσπάθεια των αγγλοσαξόνων να εμπεδώσουν σε παγκόσμια κλίμακα «τις αγγλοσαξονικές αξίες», οι οποίες συγκρούστηκαν με το «κακό» και το «διαβολικό» σε έναν Ψυχρό Πόλεμο, που δεν άργησε και την καθ’ημάς διαχωριστική γραμμή στην Ευρώπη μεταξύ Δυτικού και Ανατολικού μπλοκ, το γνωστό «Σιδηρούν Παραπέτασμα». Σε όλα τα προαναφερόμενα οι ΗΠΑ υπήρξαν πρωτεργάτες πλην τριών μέχρι σήμερα σοβαρών εξαιρέσεων:

α. Δεν προσχωρήσαν στην Διεθνή Συνθήκη για την προστασία των Παιδικών Δικαιωμάτων – γιατί; διότι απαγορεύει την θανατική ποινή για εγκλήματα τελούμενα από παιδιά. Στις ΗΠΑ η σχετική νομοθεσία δεν απαλλάσσει την παιδική εγκληματικότητα από το ενδεχόμενο θανατικής καταδίκης. Σύμφωνα εξάλλου με το Παρατηρητήριο Ανθρωπίνων Δικαιωμάτων (ετήσια Έκθεση 2005) «τουλάχιστον 2.225 παιδιά έχουν καταδικαστεί να περάσουν το υπόλοιπο της ζωής τους στη φυλακή στις Ηνωμένες Πολιτείες, 59 τοις εκατό των οποίων έλαβαν καταδίκη για την πρώτη εγκληματική πράξη τους. Οι ΗΠΑ είναι μια από δεκατέσσερις χώρες στον κόσμο που επιτρέπει τέτοιες καταδίκες ενώ όχι περισσότεροι από δώδεκα παραβάτες (παιδιά) έξω από τις ΗΠΑ έχουν αντίστοιχα καταδικαστεί σε ισόβια χωρίς την δυνατότητα της απελευθέρωσης». Οι ΗΠΑ είναι μία από τις δύο χώρες παγκοσμίως που δεν έχει προσχωρήσει στην συνθήκη. Η άλλη είναι η Σομαλία…

β. Η κυβέρνηση Μπους αρνήθηκε επίμονα και πεισματικά, να προβεί σε κύρωση μέσω του Κογκρέσου, του Πρόσθετου Πρωτοκόλλου του Κιότο για την μείωση των εκπομπών των αερίων που δημιουργούν το φαινόμενο του θερμοκηπίου, καίτοι η κύρια Συνθήκη (η συνθήκη του Μόντρεαλ) της οποίας προσάρτημα αποτελεί το εν λόγω πρωτόκολλο έχει υπογραφεί και κυρωθεί από τις ΗΠΑ και άλλες 188 χώρες – γιατί; Σύμφωνα με τον Μπους δεν υπήρχε επιστημονικό consensus γύρω από τις βλαβερές συνέπειες του θερμοκηπίου και κοινή αποδοχή του πρωτοκόλλου από όλα τα κράτη, καθώς αυτή δεν βασίζεται στην «οικουμενική συμμετοχή». Θα καταστεί κατάδηλο παρακάτω, το πόσο φτηνή υπήρξε αυτή η πρόφαση καθώς και πόσο πραγματικά υπολογίζεται στις ΗΠΑ η «οικουμενική συμμετοχή» στην λήψη αποφάσεων και η διεθνής συναίνεση (consensus).

γ. Η πιο σκανδαλώδης άρνηση απ’ όλες – η Συνθήκη της Ρώμης (1998) για το Διεθνές Ποινικό Δικαστήριο (International Criminal Court), προβλέπει την σύσταση του Δικαστηρίου αυτού για τα τρία πιο απειλητικά διεθνή εγκλήματα: γενοκτονία, εγκλήματα κατά της ανθρωπότητας και εγκλήματα πολέμου. Η Συνθήκη υπεγράφη από τον Κλίντον, αλλά φευ, δεν κυρώθηκε ή υιοθετήθηκε από το Κογκρέσο μεταγενέστερα, επομένως δεν δεσμεύει τις ΗΠΑ, η δε κυβέρνηση Μπους αποτέλεσε τον μεγαλύτερο πολέμιο της – γιατί; Οι δημοκρατικές ΗΠΑ  – πυρσός δικαιοσύνης και ισότητας στον κόσμο – αφού υπέγραψαν, έπειτα ακύρωσαν την υπογραφή τους σε μία διεθνή Συνθήκη η οποία βρίσκεται υπό την αιγίδα του ΟΗΕ και η οποία αποβλέπει στο να προσαγάγει ενώπιον ανεξάρτητων δικαστών, ανθρώπους (φυσικά πρόσωπα) των οποίων οι εγκληματικές πράξεις και οι παραλείψεις έχουν οδηγήσει άλλους ανθρώπους σε μαζική θανάτωση ή παραβίαση (μην πω βιασμό των) βασικών δικαιωμάτων τους. Ουσιαστικά το ΙCC αποτελεί μετά από 53 χρόνια επίπονων και άγονων διαπραγματεύσεων το πρώτο πραγματικό καταφύγιο κατατρεγμένων λαών ανά την υφήλιο, των οποίων η μοίρα καθορίστηκε δια της βίας από την «πολιτική» βούληση των ισχυρών ή των ίδιων των ηγετών τους, με στόχο είτε τον παραδειγματισμό τους, είτε την εξόντωση τους, μέχρι αυτοί να υποκύψουν στις βουλές τους.

Εάν η συνθήκη αυτή ετύγχανε εφαρμογής νωρίτερα (από τον δεύτερο παγκόσμιο πόλεμο και μετά), θα μπορούσαν να διωχθούν ενώπιον του δικαστηρίου αυτού ανώτατοι στρατιωτικοί και διοικητικοί υπάλληλοι αλλά ακόμα και ηγέτες οι οποίοι έλαβαν αποφάσεις που εμπίπτουν στην εφαρμογή της Συνθήκης. Οι γενοκτονίες Αρμενίων και Κούρδων, τα εγκλήματα στη Νικαράγουα, η δικτατορία Πινοσέτ και η επιχείρηση Κόνδορας στην Λατινική Αμερική, οι φυλακές του Γκουαντάναμο και του Αμπού Γκράϊμπ, οι εισβολές σε Κόσοβο, Ιράκ, η μεταχείριση των Παλαιστινίων και ο βομβαρδισμός της Τυνησίας (1985) από τους Ισραηλινούς, οι ακήρυχτοι πόλεμοι σε Θιβέτ, Τσετσενία, Κασμίρ, είναι μερικά παλαιότερα ή νεότερα πρόχειρα παραδείγματα, του πεδίου εφαρμογής της.

Ποιος Αμερικανός από τους εμπλεκόμενους στο καθεστώς Μπους θα ενέδιδε στην δημιουργία ενός αμερόληπτου διεθνούς δικαστηρίου άνευ οιασδήποτε δυνατότητας επιρροής από συγκεκριμένα ισχυρά κράτη, συγκροτημένο από ανεξάρτητους δικαστές οι οποίοι νομολογούν επί θεμάτων που άπτονται άμεσα θεμελιωδών ανθρωπίνων δικαιωμάτων και που θέτουν φραγμούς στην ασύδοτη χρήση βίας εις διαταγήν των αναφερομένων παραπάνω προσώπων; Των «αφοσιωμένων ηγετών».

Ας γίνει εξαρχής σαφές ότι η Συνθήκη, από μόνη της, θέτει κάποιες σοβαρές προϋποθέσεις:

• Το ICC ενεργοποιείται μόνον εφόσον έχει αποτύχει η ποινική διαδικασία στο εσωτερικό ενός κράτους-μέλους.

• Ο κατήγορος του ICC δύναται να ασκήσει δίωξη κατά κάποιου προσώπου μόνον κατόπιν σύμφωνης γνώμης τριών δικαστών – μελών μιας προδικαστικής επιτροπής του Δικαστηρίου.   

• Εάν το Συμβούλιο Ασφαλείας του ΟΗΕ ζητήσει να παύσει η δίωξη τότε το ICC δεν δύναται να συνεχίσει οποιαδήποτε διαδικασία για δώδεκα μήνες. Οι ΗΠΑ είχαν ζητήσει να προχωράει η διαδικασία στο ICC μόνον κατόπιν σύμφωνης γνώμης του Συμβουλίου Ασφαλείας του οποίου είναι μόνιμα μέλη και μέσω του οποίου θα μπορούσαν κάθε φορά να μπλοκάρουν την διαδικασία, ασκώντας veto.

Και οι τρεις αυτές προϋποθέσεις αποτελούν ασφαλέστατα εχέγγυα δίκαιης λειτουργίας και παροχής έννομης προστασίας. Παρόλαυτά οι ΗΠΑ δεν δέχονται το διεθνές δικαστήριο για τους λόγους που αναφέρονται στην ακόλουθη δήλωση του Υπουργού Άμυνας Ντόναλντ Ράμσφελντ:

«Οι ΗΠΑ έχουν διάφορες σοβαρές αντιρρήσεις για το διεθνές ποινικό δικαστήριο. Μεταξύ αυτών είναι η έλλειψη επαρκών ελέγχων και ισορροπιών στις αρμοδιότητες του κατήγορου και των δικαστών του ICC και η έλλειψη οποιουδήποτε αποτελεσματικού μηχανισμού για να αποτρέψει την πολιτικοποιημένη δίωξη των Αμερικάνων πολιτών. Παρά τις αντιρρήσεις αυτές, το ICC έχει δημιουργηθεί τώρα, με πολλούς από τους πιο στενούς συμμάχους της Αμερικής ως ισχυρούς υποστηρικτές. Οι ΗΠΑ δεν τους έχουν ζητήσει να αρνηθούν το ICC. Αλλά οι Αμερικανοί πολίτες, μέσω των εκλεγμένων ηγετών τους, έχουν αποφασίσει να μην συναινέσουν. Ολόκληρες οι ΗΠΑ ζητούν να είναι αυτή η απόφασή τους – και η εθνική κυριαρχία των ΗΠΑ να γίνει σεβαστή. Το ICC έχει αποτύχει να το κάνει αυτό. Αντίθετα, η συνθήκη δίνει στο ICC το δικαίωμα να θέσει υπό κράτηση και να δικάσει τους Αμερικανούς πολίτες ακόμα κι αν οι ΗΠΑ δεν συμμετέχουν στη συνθήκη ή έχουν χορηγήσει στο ICC αυτήν την αρμοδιότητα. Ο ισχυρισμός του ICC είναι πρωτοφανής βάσει του διεθνούς δικαίου – και παράνομος και επικίνδυνος. Κατά συνέπεια, Αμερικάνοι οι οποίοι έχουν απαλλαχθεί από τις κατηγορίες ενώπιον των Αμερικανικών δικαστηρίων διατρέχουν τον κίνδυνο κατηγορίας για τις ίδιες πράξεις προ του ICC. Αμερικανοί που έχουν θέσει σε κίνδυνο τις ζωές τους για να υπερασπιστούν τον κίνδυνο κατά της ελευθερίας, κινδυνεύουν με δίωξη εάν το ICC μετασχηματίσει την πολιτική κριτική του παγκόσμιου ρόλου της Αμερικής σε μια εγκληματική μήνυση. Οι ΗΠΑ έχουν μάθει από την πικρή εμπειρία ότι οι ανεξέλεγκτοι κατήγοροι αποτελούν έναν κίνδυνο στα δικαιώματα και την ευημερία των πολιτών τους. Επειδή το ICC τώρα υφίσταται, απαιτώντας την εξουσία να διώκει ποινικώς Αμερικανούς, οι ΗΠΑ δεν έχουν καμία επιλογή από το να προστατεύσουν το προσωπικό τους από το ICC. Οι ΗΠΑ επιδίωξαν και κέρδισαν την προστασία του Συμβουλίου Ασφαλείας Ηνωμένων Εθνών από την αρμοδιότητα του ICC για εκείνους που περιλαμβάνονται σε διαδικασίες διατήρησης της ειρήνης των Η.Ε. Για ένα έτος, το ICC μπορεί να μην τους ανακρίνει ή να τους διώξει ποινικώς. Στο ερχόμενο έτος, οι ΗΠΑ σκοπεύουν να διαπραγματευτούν διμερείς συμφωνίες για να προστατεύσουν το Αμερικάνικο προσωπικό μόνιμα από την αρμοδιότητα του ICC χωρίς Αμερικάνικη συγκατάθεση. Αυτά τα βήματα είναι πλήρως σύμφωνα με τους όρους της συνθήκης. Ο Πρόεδρος Bush είναι αποφασισμένος να προστατεύσει τους Αμερικανούς πολίτες από το ICC. Μια προσπάθεια από το ICC να τεθεί υπό κράτηση ένας Αμερικανός θα είχε σοβαρές συνέπειες. Κανένας δεν πρέπει να υποτιμήσει την αφοσίωση του Μπους σε αυτό το ζήτημα.»

Εξάλλου σύμφωνα με την Στρατηγική Εθνικής Ασφαλείας (2002) (σελ.34) οι ΗΠΑ δεσμεύονται ότι «…Θα λάβουμε μέτρα απαραίτητα ώστε να εξασφαλίσουμε ότι οι προσπάθειές μας ταυτίζονται με τις παγκόσμιες υποχρεώσεις μας ασφάλειας και να προστατεύσουμε τους Αμερικανούς από τη δυνατότητα για ανακρίσεις, την έρευνα, ή τη δίωξη από το διεθνές ποινικό δικαστήριο (ICC), του οποίου η αρμοδιότητα δεν επεκτείνεται σε Αμερικανούς και το οποίο δεν αποδεχόμαστε. Θα εργαστούμε μαζί με άλλα έθνη για να αποφύγουμε τις περιπλοκές στις στρατιωτικές μας επιχειρήσεις και την συνεργασία μας, μέσω τέτοιων μηχανισμών όπως πολύπλευρες και διμερείς συμφωνίες που θα προστατεύσουν τους Αμερικάνους υπηκόους από το ICC. Θα εφαρμόσουμε πλήρως τον αμερικανικό νόμο προστασίας Service Μembers Protection Act, του οποίου οι προβλέψεις προορίζονται να εξασφαλίσουν και να ενισχύσουν την προστασία του προσωπικού και των ανώτερων υπάλληλων των ΗΠΑ». To 2006 η δουλειά είχε γίνει και έτσι, η σχετική αναφορά απαλείφθηκε, από το αναθεωρημένο κείμενο.

Aπλά:

Οι ΗΠΑ δεν επιθυμούν την ύπαρξη Διεθνούς Ποινικού Δικαστηρίου διότι η εξωτερική «πολιτική» τους είναι προϊόν του πιο εγκληματικού αυταρχισμού και επίσης, τόσο οι αποφάσεις των ηγετών τους (πολιτικές, στρατιωτικές κ.α.) όσο και οι πράξεις και παραλείψεις (στρατιωτικές αλλά και «επιχειρησιακές») είναι πολύ «πιθανόν» να θεωρηθούν, με βάση τους κανόνες του διεθνούς δικαίου και τις αποφάσεις ανεξάρτητων δικαστών που τους εφαρμόζουν, ότι ευθέως προκαλούν την τέλεση των αξιόποινων πράξεων που προβλέπονται ως κολάσιμες από την Συνθήκη: γενοκτονίες, εγκλήματα πολέμου και κατά της ανθρωπότητας. Κάτι τέτοιο θα ήταν προφανώς οδυνηρό, διότι για κάθε τέτοια βαρύτατη εγκληματική πράξη, ασφαλώς και οι Αμερικάνοι υπήκοοι (όπως όλοι) θα ήταν υπόλογοι ενώπιον του δικαίου και του Διεθνούς οργάνου. Στην δήλωση Rumsfeld τότε, όμως, θα πρέπει να δει κάποιος κάτι ακόμη χειρότερο: Πως ένας Νόμος και ένα Δικαστήριο αντιμετωπίζονται, ως κάτι τόσο «κακό» για την Αμερική. Επί λέξει «Παράνομο και επικίνδυνο»! Πως οικειοποιούνται την βούληση του «Αμερικάνικου λαού», ως «εκλεγμένοι ηγέτες» του. Πως αντιλαμβάνονται το συμφέρον τους, την «εθνική κυριαρχία» τους, όταν αποδεδειγμένα τα τελευταία 50 χρόνια, παρα-βίασαν την εθνική κυριαρχία δεκάδων κρατών με κάθε μέσο ή τρόπο. Πρόκειται για ΜΝΗΜΕΙΟ της φαυλότητας, της διγλωσσίας, της ανηθικότητας, της υποκρισίας. Τότε, ήταν τόσο φυσιολογικό, όμως. Τοσο νατουράλ…

Επανερχόμενοι, σημειωτέον ότι το ICC αναγνωρίζεται ήδη από σχεδόν τα μισά έθνη παγκοσμίως, μεταξύ αυτών, όλες οι χώρες της Ε.Ε. . Για τον λόγο αυτό ο «η κυβέρνηση Μπους κατηγόρησε την Ευρωπαϊκή Ένωση για πρόθεση υπονόμευσης των Αμερικανικών προσπαθειών να προστατεύσει Αμερικανούς από τη δίωξη ενώπιον του διεθνούς ποινικού δικαστηρίου και ο Μπους προειδοποίησε ότι «ο αντίκτυπος στις υπερατλαντικές σχέσεις θα είναι «πολύ καταστρεπτικός» εάν η ΕΕ δεν σταματήσει» .

Παράλληλα οι ΗΠΑ μποϋκόταραν την Συνθήκη και το Δικαστήριο με μια πρωτοφανή ενέργεια: Αναγκάζοντας τις χώρες που έχουν προσχωρήσει να υπογράφουν διμερείς Συμβάσεις μαζί τους, στις οποίες να δεσμεύονται ότι σε περίπτωση κατά την οποία Αμερικανός υπήκοος βρεθεί κατηγορούμενος ενώπιον του ICC για άδικες πράξεις που έχουν τελεστεί σε κράτος-μέλος, το κράτος-μέλος θα απόσχει από οποιαδήποτε ενέργεια προκειμένου να υποστηρίξει την κατηγορία, χορηγώντας παράλληλα (προληπτικά) ασυλία στους εμπλεκόμενους Αμερικανούς υπηκόους, για οποιαδήποτε δραστηριότητα αναπτύξουν εντός της επικράτειας του κράτους-μέλους.

Το τελευταίο κατέστη «αναγκαίο» διότι η διαδικασία ενώπιον του ICC μπορεί να προχωρήσει εάν πολίτες όπως οι Αμερικανοί (που η χώρα τους δεν αναγνωρίζει το Δικαστήριο), διαπράξουν τα τιμωρούμενα από την Συνθήκη εγκλήματα, στην εδαφική περιφέρεια κράτους – μέλους της Συνθήκης. Αν και οι (διμερείς αυτές) συμφωνίες υπήρξαν αμφίβολης νομικής ισχύος (και εξακολουθούν να είναι), δίνουν τον τόνο, άλλωστε ποιος νοιάζεται για το νόμο; Πως επετεύχθησαν; Με τον πιο ωμό και εκβιαστικό τρόπο.

Όπως βεβαίωνε και η Διεθνής Αμνηστία (ετήσια έκθεση 2005) «…η αμερικανική κυβέρνηση ενέτεινε τις προσπάθειές της να περιορίσει τη δύναμη του διεθνούς ποινικού δικαστηρίου (ICC). Το Δεκέμβριο του 2005, το Κογκρέσο ενέκρινε έναν όρο στον λογαριασμό κυβερνητικών εξόδων, που παρέχει την δυνατότητα παρακράτησης οικονομικής βοήθειας στις κυβερνήσεις που αρνούνται να χορηγήσουν την ασυλία για τους αμερικανικούς υπηκόους ενώπιον του ICC.»  Ουσιαστικά τούτα σημαίνουν ότι, είτε ακυρώνεις (έναντι μας) την υπογραφή σου στην Συνθήκη, την συμμετοχή σε ένα Διεθνές Δικαστήριο το οποίο βασίζεται στο Διεθνές Δίκαιο και δικάζει για τα πιο αποτρόπαια μαζικά εγκλήματα κατά του ανθρώπου, προκειμένου να αλωνίζουμε παγκόσμια και να διαπράττουμε όποια βαρβαρότητα κυριολεκτικά γουστάρουμε «στο όνομα της Δημοκρατίας» («…για να αποφύγουμε τις περιπλοκές στις στρατιωτικές μας επιχειρήσεις») είτε σου κόβουμε δια νόμου κάθε οικονομική βοήθεια.

Κατά τ’ άλλα, η υπαγορευόμενη από την Συνθήκη και το Δίκαιο αρμοδιότητα του ICC, είναι για τις ΗΠΑ «πρωτοφανής βάσει του διεθνούς δικαίου – και (ο σχετικός ισχυρισμός) παράνομος και επικίνδυνος». Επίσης, προφανώς αποτελεί ψέμα άνευ προηγουμένου ότι «οι ΗΠΑ δεν έχουν ζητήσει από τους Συμμάχους να αρνηθούν το ICC». Δεδομένου δε, ότι οικονομικής βοήθειας χρήζουν αδύναμα οικονομικά κράτη, που – τι σύμπτωση – είναι η μέγιστη πλειονότητα σε αυτόν τον πλανήτη, αντιλαμβάνεται κανείς το νόημα. Πρακτικά, όσοι ενεπλάκησαν πχ. στο Αφγανιστάν (το οποίο είναι μέλος από το 2003) θα μπορούσαν να προσαχθούν ενώπιον του ICC. Ακόμα και ο Μπους, ο Ράμσφελντ, ο Τσέϊνι; Σύμφωνα με Συνθήκη, ναι – ο καθένας.

Αρχίζει να γίνεται ξεκάθαρο πλέον, πόσο και γιατί ήταν επιβεβλημένη μια Αμερικάνικη «οικονομική παντοδυναμία» με κάθε μέσο. Γιατί τα κράτη σαν τις ΗΠΑ ανέκαθεν έκαναν τα στραβά μάτια στην διαφθορά. Όπου δεν μπορούσαν να κάνουν αλλιώς, απλώς άλειφαν το ψωμάκι τους με λίγο πουριτανισμό και ηθικολογία, με λίγο πατριωτισμό και θρησκεία και συνέχιζαν. Ούτε λόγος φυσικά για εφαρμογή του Νόμου, κλπ. Κυκλοφορεί δώθε κείθε, η άποψη, ότι για την οικονομική κρίση φταίνε «τα κράτη». Είναι θαυμάσια άποψη, διότι τα κράτη είναι οι πιο απρόσωπες οντότητες που υπάρχουν. Τα ρίχνουμε όλα σε αυτά και όλοι λάδι βγαίνουν. Ποιοι κυβέρνησαν; Με τι πλάτες; Με ποιες πολιτικές; Ποιους ευνόησαν; Ποιοι τους εξέθρεψαν;

ΔΕΝ ΥΠΑΡΧΕΙ ΕΓΚΛΗΜΑ ΠΟΥ ΝΑ ΜΗΝ ΕΧΕΙ ΑΥΤΟΥΡΓΟΥΣ.

Έλεος πια με την λάσπη στα μάτια.

Λαμπρό παράδειγμα των αυτουργών, με ονοματεπώνυμο είναι τα ιστορούμενα. Αυτό το σαθρό πολιτικό οικοδόμημα, υποστηρίχθηκε, οικονομικά, μιντιακά, νομοθετικά. Από ΑΝΘΡΩΠΟΥΣ με ΟΝΟΜΑΤΕΠΩΝΥΜΟ.

Σε ενίσχυση της ανομίας, λοιπόν, που καλλιέργησε το «Εθνικοαπελευθερωτικό παραλήρημα» των Αφοσιωμένων, ήδη από το 2002 στις ΗΠΑ ψηφίστηκε ο νόμος Service Μembers Protection Act, ο οποίος χορηγεί ειδικά το δικαίωμα στον Πρόεδρο να χρησιμοποιήσει «όλα τα αναγκαία και απαραίτητα μέσα» προκειμένου να απαλλάξει ή να απελευθερώσει οποιονδήποτε Αμερικανό, ο οποίος κατηγορείται ή κρατείται ενώπιον του ICC. Εντελώς αόριστα και με την βούλα του νόμου, ο Πρόεδρος μπορεί να κάνει ό,τι θέλει στα κακά παιδάκια (bad guys) κατά την προσφιλή του έκφραση, ακόμα λοιπόν και να τους στερεί κάθε (εμπορική, ανθρωπιστική ή άλλη) βοήθεια ή διευκόλυνση, να επιβάλλει κυρώσεις κλπ, και όλα αυτά βεβαίως – βεβαίως για να προασπίσει τα συμφέροντα της χώρας του. Από το νόμο αυτό εξαιρέθηκαν οι σύμμαχοι του ΝΑΤΟ (αυτούς τους ελέγχουμε ούτως ή άλλως) και το Ισραήλ, η Αίγυπτος και η Ιορδανία (γιατί άραγε;). Να πω εδώ το εξής: Το ΠΑΡΑΔΟΞΟ ένας νόμος να προασπίζεται την ανομία, λαμβάνει χώρα σε δικτατορικά καθεστώτα – Ή στις κεκαλυμμένες μορφές τους.

Στον παραλογισμό αυτό να αναφερθεί ότι οι ΗΠΑ έχουν πρωτοστατήσει τα προηγούμενα χρόνια στην σύσταση Ειδικών Διεθνών Ποινικών Δικαστηρίων (ad hoc) για το Κόσοβο, την Βοσνία, την Ρουάντα, την Σιέρα Λεόνε και φυσικά για την πρώην Γιουγκοσλαβία ενώπιον του γνωστού ICTY. Απείλησαν δε τους Σέρβους (μέσω του Κογκρέσου) ότι θα διακόψουν οικονομική βοήθεια $100.000.000, εάν δεν παραδώσουν τον – μακαρίτη πλέον – Μιλόσεβιτς ενώπιον του Δικαστηρίου αυτού.

Πολύ απλά: οι Αμερικανοί πολίτες είναι παιδιά ενός Ανώτερου Θεού – μη τους αγγίζετε, θα καείτε, οι άλλοι όλοι είστε απλά κοινοί θνητοί – μην αντιστέκεστε, θα σας κάψουμε.

Η Αμερική, προφανώς, δεν έχει κανέναν ενδοιασμό να υπογράφει (λέει) και να μετανιώνει (ξελέει), επί όλων των θεμάτων, των δικαιωμάτων, των κανόνων, ακόμα και των πιο απόλυτα προστατευομένων, των θεμέλιων λίθων της ανθρώπινης αξιοπρέπειας και υπόστασης. Έτσι λοιπόν ή κάπως έτσι γεννήθηκε το Γκουαντάναμο. Τι συμβαίνει εκεί, πια είναι λίγο – πολύ γνωστό – και ακόμα ΑΝΕΚΤΟ. Σύμφωνα με το Humans Right Watch τότε «περίπου 505 άτομα παραμένουν σε μακροπρόθεσμη αόριστη κράτηση στον κόλπο του Γκουαντάναμο, στην Κούβα. Οι Ηνωμένες Πολιτείες συνεχίζουν να διατηρούν την εξουσία να κρατούν τους «εχθρικούς πολεμιστές» χωρίς κατηγορίες και αδιαφορώντας για τους νόμους σχετικά με την ένοπλη σύγκρουση καθ’ όσον συνεχίζεται ο «πόλεμος ενάντια στην τρομοκρατία». 

Η Αμερική έχει ήδη από το 1949 υπογράψει (και κυρώσει) τις Συμβάσεις της Γενεύης, οι οποίες όπως προελέχθη συνετάγησαν και έτυχαν οικουμενικής αποδοχής, στον απόηχο του Β’ Παγκοσμίου Πολέμου και των ειδεχθών εγκλημάτων των Ναζί. Η Τρίτη Σύμβαση αντιμετωπίζει θέματα σχετικά με τους κρατούμενους πολέμου (Prisoners Of War). Ήδη δε από το 1948 έχει υπογραφεί και η Διακήρυξη των Ανθρωπίνων Δικαιωμάτων. Εν συντομία, σε αυτά τα δύο κείμενα αντιμετωπίζονται και προστατεύοντα απόλυτα,

• στο μεν πρώτο (Κρατούμενοι πολέμου) όσοι κατά την κράτηση τους άμαχοι, ή εμπλεκόμενοι σε εχθροπραξίες οι οποίοι, είτε παραδόθηκαν αυτοβούλως είτε τραυματίστηκαν ή συνελήφθησαν στην μάχη.

Απαγορεύονται ρητά τα βασανιστήρια, οποιαδήποτε απειλή κατά της ζωής ή της σωματικής ακεραιότητας, ο σεβασμός της προσωπικότητας τους, το δικαίωμα σε δίκαιη δίκη ενώπιον αναγνωρισμένου δικαστηρίου, σε παροχή ιατροφαρμακευτικής περίθαλψης και σε κράτηση διάρκειας όχι μεγαλύτερης από την απόλυτα αναγκαία. Ρητά και πανηγυρικά προβλέπεται η ανθρώπινη μεταχείριση τους (άρθρα 3,4,5,13),

• στο δε δεύτερο (Οικουμενική Διακήρυξη Ανθρωπίνων Δικαιωμάτων) κατοχυρώνονται χωρίς καμία διάκριση, ο σεβασμός στην ανθρώπινη αξία, η ελευθερία του λόγου, της έκφρασης, το δικαίωμα στην ελευθερία, η απαγόρευση αυθαίρετης κράτησης, σύλληψης (ή εξορίας), το δικαίωμα σε δίκαιη δίκη, ενώπιον αναγνωρισμένου δικαστηρίου, το δικαίωμα της υπεράσπισης, κλπ.

Χωρίς να είναι κάποιος νομικός έχοντας φτάσει ως εδώ και έχοντας μια γενική ιδέα για το Γκουαντάναμο, υποψιάζομαι πως ήδη αντιλαμβάνεται το νόημα –

(και) στο Γκουαντάναμο έχουν καθολικά παραβιασθεί άπαντα τα προβλεπόμενα και απαγορευόμενα από τις Συνθήκες αυτές δικαιώματα.

Πέραν όμως του προφανούς, υπάρχουν – όπως πάντα – και κάποια λιγότερο εμφανή, μισόκρυφα, θα έλεγα.

Καταρχήν, οι ΗΠΑ, αυθαίρετα αρνήθηκαν να αναγνωρίσουν στους κρατούμενους του Γκουαντάναμο την ιδιότητα τους ως P.O.W. – προφανής σκοπός η εφαρμογή μεθόδων που απαγορεύονται ρητά (βλ. βασανιστήρια) και η αποφυγή ελέγχου των πράξεων τους από οποιαδήποτε δικαιοδοτική ή μη αρχή. Με απλά λόγια αρνήθηκαν την εφαρμογή της νομιμότητας για μια ακόμα φορά.

Οι ΗΠΑ και οι φερέλπιδες λοιπές αγαθές δυνάμεις του κόσμου τούτου, όπου δεν δεσμεύονται «νομοθετούν» όπως θέλουν και με τον πιο αντιδικαιικό τρόπο, όπου δεσμεύονται γνωμοδοτούν πως εν προκειμένω… δεν δεσμεύονται. Σε κάθε περίπτωση λειτουργούν ενάντια σε κάθε αρχή, όσο αυτονόητη κι αν είναι, με βάση το «εθνικό» συμφέρον και μόνο, ενολίγοις προσηλωμένες στο «αποφασίζουμε και διατάζουμε». Μόνο που το «εθνικό» συμφέρον ταυτίστηκε με τα συμφέροντα των πολύ λίγων «δικυωμένων» που κυβερνούν εκεί και από εκεί, όλον τον κόσμο.

Γιατί Γκουαντάναμο; Γιατί είναι κοντά στις ΗΠΑ, γιατί κανείς δεν μας ελέγχει .

Γιατί σύμφωνα με τις ΗΠΑ βρίσκεται σε ξένο έδαφος μισθωμένο από την Κουβανική Κυβέρνηση, όπου δεν έχουν εφαρμογή κατά των ΗΠΑ οι Συμβάσεις της Γενεύης, διότι βρίσκεται εκτός της επικράτειας των ΗΠΑ, όπου αυτές ασκούν την εθνική τους κυριαρχία. Πρόκειται για πρωτοφανές νομικό επιχείρημα, το οποίο κατέρρευσε (υπόθεση Abassi ).

Μετά από πολλή σκέψη και αρκετό σκοτάδι γύρω από το τι γίνεται στη Bάση Δέλτα, η επίσημη κυβέρνηση ενημέρωσε ότι οι κρατούμενοι δεν μπορούν να θεωρούνται Κρατούμενοι Πολέμου, παρόλαυτά θα υφίστανται ανθρωπιστικής αντιμετώπισης. «Θα συνεχίσουν να λαμβάνουν τρία κατάλληλα γεύματα ημερησίως, μια άριστη ιατρική φροντίδα, ιματισμό, ένα καταφύγιο, ντους, και ευκαιρίες λατρείας. Ο Ερυθρός Σταυρός μπορεί να επισκεφτεί κάθε κρατούμενο ιδιαιτέρως. (…) τα μέλη της Αλ-Κάϊντα είναι μέλη τρομοκρατικής οργάνωσης και άρα δεν μπορούν να θεωρηθούν P.O.W.

Οι Ταλιμπάν, ναι μεν αναγνωρίζονται καταρχήν ως P.O.W. αλλά τελικά… δεν αναγνωρίζονται «διότι σύμφωνα με τα πολεμικά έθιμα και την Συνθήκη, θα έπρεπε να είναι μέρος μιας στρατιωτικής ιεραρχίας, θα έπρεπε να φέρουν στολές ή άλλα διακριτικά σημάδια ορατές σε μια απόσταση, θα έπρεπε φέρουν όπλα εμφανή και θα έπρεπε να έχουν διευθύνει τις στρατιωτικές επιχειρήσεις τους σύμφωνα με τους νόμους και τα έθιμα του πολέμου. Οι Ταλιμπάν δεν διακρίνονταν αποτελεσματικά από τον πολιτικό πληθυσμό του Αφγανιστάν» – άρα δεν μπορούν ούτε αυτοί να υπαχθούν στην Συνθήκη. Και θριαμβευτικά αναφέρεται ότι «ο τρόπος που αντιμετωπίζουμε τους ανθρώπους είναι μια αντανάκλαση των αξιών της Αμερικής».

Αφού δηλαδή ξερά καταστρατηγείται σε λίγες λέξεις, το νομικό σύστημα ολόκληρου του δυτικού πολιτισμού από το 1789 (Γαλλική Επανάσταση) και μετά, αφού επιχειρηματολογούμε με αδιανόητα επιχειρήματα, γιατί οι κρατούμενοι μας – για τους οποίους ειρήσθω εν παρόδω ξέρουμε ότι είναι κακοί, τρομοκράτες, αδίστακτοι χωρίς να τους έχουμε δικάσει – ΔΕΝ πρέπει να απολαμβάνουν ανθρωπιστικής μεταχείρισης και αφού έχουμε συνωμοτήσει με το σύμπαν όλο για να κατασκευάσουμε την μία μετά την άλλη αστείες και παράλογες νομικές θεωρίες και μια συνολικά επικίνδυνη, βάρβαρη, ανελεύθερη, φ-α-σί-ζ-ο-υ-σ-α λογική, σας υπενθυμίζουμε ότι είμαστε παρόλαυτά τόσο γενναιόδωροι, που η μεγάλη Αμερική μας θα ενδώσει για μια ακόμη φορά στις ηθικές τις αξίες και ναι – θα σας κάνει την χάρη, θα σας ταΐζει, θα σας φοράει πορτοκαλί φορμίτσες και αλυσιδούλες στα ποδαράκια, μαντήλια και φίμωτρα, διακριτικά τέλος πάντων τα οποία δεν φοράγατε στον πόλεμο και γι’ αυτό, δύσμοιροι μου, έχετε την μικρή ατυχία να σας κάνουμε ό,τι θέλουμε. Α, ναι. Πορτοκαλί φορμίτσες φορούνοι ανυπάκουοι. Λευκές, όσοι ενέδωσαν στις αξίες μας.

Ο θρίαμβος των αξιών αυτών λαμπύρισε στον ουρανό, όταν αφέθηκαν ελεύθεροι οι πρώτοι κρατούμενοι, τρεις Βρετανοί υπήκοοι για τους οποίους, η αγαθή Σύμμαχος Μεγάλη Φίλη Βρετανία πίεσε λόγω φυσικά της ανάλογης πίεσης της κοινής της γνώμης.

Όπως ανέφεραν, σε έρευνα του Observer , σοκαρισμένοι κάποιοι από αυτούς «Οι επιθέσεις τους (ενν. των φρουρών) προτρέπονταν από δευτερεύουσες πειθαρχικές παραβάσεις, όπως η άρνηση να συναινέσουν (ενν. οι κρατούμενοι) στην τρίτη έρευνα του κελιού τους σε μια ημέρα – που περιγράφεται ως πράξη σκόπιμης πρόκλησης. «Ψέκαζαν με πιπέρι το πρόσωπο μου μέχρι που άρχισα να κάνω εμετό. Με ακινητοποίησαν και μου επιτέθηκαν, καρφώνοντας τα δάχτυλά τους στα μάτια μου, μου έβαλαν το κεφάλι μου στην λεκάνη της τουαλέτας και τράβηξαν το καζανάκι. Με αντιμετώπισαν όπως ένα κτήνος και έπειτα με γονάτισαν, με κλωτσούσαν και με γρονθοκοπούσαν. Τελικά με έσυραν από το κελί αλυσιδωμένο, στην αυλή, και ξύρισαν τη γενειάδα μου, τα μαλλιά μου, τα φρύδια μου.» (σας θυμίζει κάτι; ). Επρόκειτο για μία από τις επιθέσεις της περίφημης πενταμελούς Επιτελικής Ομάδας Αντίδρασης (Executive Reaction Force – ERF). Ένα έκτο μέλος κατέγραφε τα βασανιστήρια. Ο Leon Sumpter, ο εκπρόσωπος της Κοινής ομάδας εργασίας (…) του Γκουαντανάμο, το επιβεβαίωσε, λέγοντας ότι όλες οι ενέργειες της ERF καταγράφονταν για να μπορούν να επιθεωρούνται από ανώτερους αξιωματικούς. Όλες οι ταινίες κρατούνται σε ένα αρχείο εκεί. Αρνήθηκε να πει πόσες φορές οι ομάδες ERF έλαβαν δράση και να συζητήσει για την εκπαίδευση τους και τους κανόνες εμπλοκής της : «Δεν συζητάμε τις λειτουργικές πτυχές της αποστολής της “Κοινής Ομάδας Εργασίας”». Γουστόζικο.

Οι Αμερικάνικες αξίες, ξεπέρασαν κάθε προηγούμενο. Ειδικές Ομάδες Βασανιστηρίων, ειδικά εκπαιδευμένες γι’ αυτό τις επέβαλαν. Δεν μας είπαν αν κρατούμενοι σαν τον συγκεκριμένο, είχαν λάβει και τα τρία τακτικά τους γεύματα – γι’ αυτό και ξέρναγαν με λίγο πιπέρι και ξύλο. Αντίστοιχες περιγραφές βρίθουν στο Διαδίκτυο. Εξάλλου, δεν είναι άσχετες και με τα όσα γίνονταν στις φυλακές του Ιράκ στο Αμπού Γκράϊμπ.

Εσχάτως  η κυβέρνηση Obama τις επιβεβαίωσε δημοσιοποιώντας σχετικά Memos…

Για όλα αυτά απλοί στρατιώτες κατηγορήθηκαν, ποτέ φυσικά κάποιος ανώτερος, για «υπερβάλλοντα ζήλο». Οι φυλακές που ένα κράτος που αυτοαποκαλείται το πιο ελεύθερο έθνος στον κόσμο, δημιούργησε παραθέτοντας τα πιο έωλα νομικά (και άλλα) επιχειρήματα, προκειμένου να μπορέσει ανεξέλεγκτα να τις καταστήσει ακριβώς αυτό, δηλαδή στρατόπεδα συγκέντρωσης, με Ναζιστικές πρακτικές, καταπατώντας ανθρώπινα δικαιώματα και κανόνες που έρχονται από τον Μεσαίωνα προς τον Διαφωτισμό και τον Αγώνα ενάντια στον σκοταδισμό, οι φυλακές αυτές – μπουντρούμια βασανιστηρίων και κολαστήρια της ανθρώπινης ψυχής, ήταν, αδαείς μου, δημιούργημα μερικών παραστρατήσαντων στρατιωτών.

Παρεμπιπτόντως, οι κρατούμενοι αυτοί αφέθηκαν ελεύθεροι αφού διεπιστώθη ότι λανθασμένα(Lawyers Committee for Human Rights). θεωρούνταν να έχουν φωτογραφηθεί σε συναντήσεις τους με τον Μπιν Λάντεν και τον Μοχάμεντ Άττα (αρχηγό της ομάδας των τρομοκρατών της 11/9) και αφού η Βρετανική ΕΥΠ, η ΜΙ5 (η οποία συμμετείχε στις «ανακρίσεις»), πιστοποίησε ότι την ίδια στιγμή βρίσκονταν στην Μεγάλη Βρετανία. Πολύ απλά, κρατούνταν – όπως και άλλοι 150 που έχουν αφεθεί ως σήμερα ελεύθεροι – ΚΑΤΑ ΛΑΘΟΣ. Μεταξύ αυτών δύο Αφγανοί, ένας 90 ετών και ένας 105…

Προηγούμενες αποκαλύψεις για τους 3 Βρετανούς είχαν όμως έρθει νωρίτερα στο φως : Μετά από περισσότερες από 200 ανακρίσεις ο καθένας, από την CIA, το FBI, την DIA, την MI5 και MI6, η Αμερική αναγκάστηκε να τους αφήσει ελεύθερους,

Φυσικά όμως Μπους  και Rumsfeld είχαν γνωμοδοτήσει από νωρίς σαν τον πιο αυταρχικό δερβέναγα: είναι οι χειρότεροι των πιο κακών, η αφρόκρεμα των τρομοκρατών, bad people. Οι άνθρωποι αυτοί περιέγραψαν με ανατριχιαστικές λεπτομέρειες την σύλληψη τους καθώς «επέζησαν μιας σφαγής που διαπράχτηκε από τα (υποκινούμενα από τις ΗΠΑ) στρατεύματα της Βόρειας Συμμαχίας του Αφγανιστάν που συγκέντρωσαν εκατοντάδες των κρατουμένων σε εμπορευματοκιβώτια φορτηγών (περίπου 300 σε καθένα!) και τους κλείδωσαν μέσα, έτσι ώστε οι άνθρωποι να ασφυκτιούν. Ο ένας εκ των Βρετανών κρατουμένων είπε πως περίπου 20 από τους 300 των φυλακισμένων σε κάθε εμπορευματοκιβώτιο (container) επέζησαν, μόνο και μόνο επειδή κάποιος (φιλάνθρωπος μάλλον), έκανε τρύπες στην πλευρά του container με ένα πολυβόλο – μια ενέργεια που σκότωσε ακόμα περισσότερους φυλακισμένους που βρίσκονταν μέσα στο container. Αποκάλυψαν την ύπαρξη ενός νέου στρατοπέδου πολύ υψηλής ασφαλείας στο Γκουαντάναμο, της Βάσης Έκο (Echo), όπου κρατούμενοι κρατούνται σε πάρα πολύ μικρά κελιά, σε 24ωρη απομόνωση και υπό συνεχή φρούρηση. Η περιγραφή του Σαφίκ Ρασούλ (ενός από αυτούς) στο άρθρο του Observer είναι πέρα από κάθε φαντασία, το πιθανότερο δεν την είχατε υπόψη σας.

Οι άλλες χώρες αντέδρασαν; Η Αμερική ζήτησε συγνώμη, παρείχε κάποιου είδους ηθική ή υλική αποζημίωση; Τα μέσα ενημέρωσης προέβαλαν την φρίκη; Ελπίζω να μην έχετε ΠΟΤΕ παρεμφερή δύσκολα ερωτήματα.

Σε τι δικαστήρια «δικάζονται» οι υπόλοιποι «ένοχοι»; Σε στρατοδικεία, χωρίς υπεράσπιση, με κλειστές τις πόρτες, δύο χρόνια μετά την σύλληψη (οι πρώτες δίκες) και την παράνομη αόριστη κράτηση τους. Ο «πόλεμος κατά της τρομοκρατίας» έχει θύματα, έχει νεκρά δικαιώματα, δεν έχει αξίες και έχει και κρατούμενους, οι οποίοι όμως δεν θεωρούνται κρατούμενοι πολέμου στον «πόλεμο κατά της τρομοκρατίας». Ο πρόεδρος Obama δήλωσε πως τα στρατοδικεία θα συνεχίσουν να υφίστανται.

Θα μπορούσαν να είναι τόμοι ολόκληροι, ακόμα. Η ουσία είναι μία. Δεν έμεινε τίποτα όρθιο σε αυτήν την παρωδία της εποχής μας, στην εποχή της Pax Americana.

Τώρα που όλοι εμείς, βλέπουμε τον γίγαντα να παραπαίει, όντας έρμαια και δούλοι, ως λαοί, τόσα και τόσα χρόνια, ένα μόνο έχουμε να προσευχηθούμε, κενοί και τιποτένιοι,Τω Αγνώστω Θεώ:

God bless America.

Αυτά και άλλα στο 2ο κομμάτι: